Czekamy aż nasze dziecko usiądzie, zacznie raczkować i samodzielnie chodzić. Podziwiamy pierwsze wyciągnięcie rączki po zabawkę i pierwsze złapanie piłki. Jego ruchy pokazują nam, czy prawidłowo się rozwija. A potem… siedzi przy stoliku, przed telewizorem, komputerem, z tabletem w ręku na kanapie. Tymczasem ruch potrzebny jest dziecku tak samo jak posiłek czy przytulanie.

    Dzięki ćwiczeniom ruchowym możemy pomóc, gdy nasza pociecha ma problemy z koncentracją uwagi lub impulsywnością, jest nieśmiała lub ma trudności w kontakcie z rówieśnikami.

Gdy nasze dziecko jest nadruchliwe, nieskoncentrowane i łatwo się złości, musi codziennie dostać swoją porcję ruchu, ale…nie można mu pozwolić, by biegało zbyt długo bez opamiętania i bez celu. Trzeba ukierunkować jego ruch. Nauczymy je tego, co „nadpobudliwcom” jest najbardziej potrzebne- samokontroli i wyciszenia.

Gdy nie możemy wyjść z nim na dwór:

- Rysujemy palcem po podłodze różne kształty, np. fale, koła, pętelki, a dziecko podąża za nimi na czworaka. Potem zamieniamy się rolami- dziecko rysuje, a my podążamy;

-Udajemy, że jeździmy na łyżwach, posuwamy się płynnymi ruchami, a dziecko nas naśladuje. Pamiętajmy o zamianie ról;

-Wykonujemy szerokie ruchy ramionami- udajemy ptaka w locie, kreślimy koła. Na sygnał na kilka sekund zamieramy w bezruchu;

-Dziecko skacze w rytm muzyki, wyłączamy ją i kilka sekund musi pozostać w bezruchu. Potem pokazujemy mu, że my też tak potrafimy;

-Opowiadamy historię tylko przy użyciu gestów – spytajmy, co udało mu się zrozumieć, a następnie zgadujemy jego opowieść;

-Udajemy startującą rakietę- z przysiadu na „raz, dwa, trzy” prostujemy nogi, na „raz, dwa, trzy” unosimy ręce do góry i wyskakujemy do góry krzycząc swoje imię;

-Siedzimy naprzeciw siebie, dotykamy się palcem wskazującym- dorośli rysują duże kształty: pątelki, fale, litery- dziecko próbuje za nimi nadążyć, nie tracąc kontaktu z palcem mamy lub taty. Zmieniamy najpierw ręce, potem role. Dziecko rysuje, rodzic nadąża.

Na dworze:

- Bawimy się w berka kucanego ( trzeba przykucnąć, by nie zostać złapanym);

-Stajemy w dużej odległości od siebie, rodzic odwraca się tyłem i głośno liczy: „raz, dwa, trzy, mama ( tata) patrzy”. W tym czasie dziecko musi przybiec jak najbliżej. Gdy rodzic skończy liczyć, odwraca się, a dziecko zastyga w bezruchu. Odwracamy się po 5 sek. i znowu liczymy ( przyspieszamy tempo). Zamieniamy się rolami, gdy dziecko dobiegnie do celu czyli rodzica;

-Prowadzimy węża, trzymając dziecko za rękę, między drzewami lub kreśląc fale zmieniając kierunek i tempo;

-Wymyślamy z dzieckiem rodzinne pomniki i zastygamy w wybranych pozach.

Dzieci nieśmiałe mają często problem z rozluźnieniem się, nie potrafią swobodnie leżeć na podłodze, biegając boją się zderzyć z innymi dziećmi. Są spięte i kontrolujące sytuację.

-Turlajmy dziecko delikatnie po podłodze, a potem poprośmy, żeby to samo zrobiło z nami;

-Zróbmy konkurs na najzabawniejszą minę lub selfie;

-Uklęknijmy, oprzyjmy dłonie na podłodze, zróbmy „mostek”, dziecko obchodzi nas na czworakach, przechodzi pod nami, nad nami;

-Siadamy tyłem do siebie, opieramy się plecami. Dziecko pcha rodzica plecami ( ręce trzyma na kolanach) , starając się pokonać jego opór. Zamieńcie się rolami;

-Dziecko zamyka oczy, trzymamy je za rękę i prowadzimy, zmieniając kierunek (wykonujmy to ćwiczenie na dużej, płaskiej, pustej przestrzeni);

-Poprośmy osobę trzecią ( drugiego rodzica, starsze rodzeństwo). Siadacie naprzeciw siebie z ugiętymi kolanami, między wami w tej samej pozycji siada dziecko. Kołyszemy nim delikatnie na boki płynnym ruchem. Zamieniamy się rolami, tak by każda osoba była kołysana;

-Zwijamy się w kłębek, tworząc „paczkę”, a dziecko próbuje ją rozpakować, prostując ręce i nogi rodzica. Zamieniamy się rolami.

- Usiądźmy przodem do siebie z lekko zgiętymi nogami, trzymając się za ręce.   Kołyszmy się razem do przodu i tyłu, na zmianę prostując i uginając ręce;

- Usiądźmy tyłem do siebie, opierając się plecami, złapmy się pod ręce. Spróbujmy razem wstać, nie odrywając się od siebie, a potem znowu usiąść;

-Zróbmy to samo, stojąc do siebie twarzą i trzymając się za ręce;

-Usiądźmy naprzeciw siebie, rodzic wykonuje w zmiennym tempie różne ruchy (klaszcze, uderza dłońmi w podłogę, głaszcze się po brzuchu itp.), dziecko powtarza je. Zamieniamy się rolami.

Nauczmy nasze dzieci odpoczynku. I odpoczywajmy z nim i przy nim.

- Gdy leżymy obok siebie, połóżmy delikatnie dłoń na przeponie dziecka ( kilka centymetrów nad pępkiem), a jego na swojej. Oddychajmy spokojnie i głęboko. Za chwilę dziecko będzie oddychało tak samo;

-Połóżmy się obok dziecka, stykając się z nim ramieniem. Opowiadajmy cicho i powoli o tym, co widzieliście tego dnia albo o wspomnieniach z wakacji: o lesie, jeziorze, górach, morskich falach. Opowieść nie powinna być emocjonująca, śmieszna lub smutna- najlepiej by była spokojnym opisem otoczenia lub przyrody. Róbmy kilkusekundowe (2-3 sek.) przerwy między zdaniami;

-Posadźmy dziecko tyłem do nas na naszych kolanach. Przytulmy je tak, by było mocno oparte o nas plecami. Kołyszmy się z nim łagodnie do przodu i tyłu zgodnie z rytmem oddechu.

- Jeśli dziecko nie lubi jakiegoś ćwiczenia, nie zmuszajmy go do niego. Spróbujmy zmienić jego jeden element, np. dziecko nie chce leżeć, zaproponujmy ćwiczenie na siedząco;

-Zmieniajmy ćwiczenia tak, by się nie znudziło. Odbierajmy jego sygnały- jeśli się ociąga, zaproponujmy coś innego;

-Zawsze chwalmy dziecko. Mówmy jak dobrze się nam z nim biegało, tańczyło;

- Jeśli dziecko wykonuje ćwiczenie nie tak jak powinno- mówmy co zrobiło dobrze, a co trzeba poprawić ( nigdy odwrotnie).*Opracowała: psycholog Izabella Kurzejewska